Herinnerings deel:
Mijn herinnering :
Het was zinderend heet die dag, dolmakend. Buiten, binnen, nergens was je veilig.
Nergens kon je de hitte ontvluchten, hoe hard je het ook probeerde.
De hitte drong diep in mij door, zoog mijn energie langzaam weg en ik plofte moedeloos op mijn bed neer. Mijn vriend doolde nog wat rond, maar met een diepe zucht belandde hij ook van pure overhitte ellende op bed neer. Hoelang we toen bewegingloos lagen weet ik niet, alles, inclusief de tijd, opgeslokt in golvende hitte die overal was.
In een waas besloot ik mijn benen tegen de muur aan te leggen, zo hoog mogelijk, waarom weet ik niet, ik wist op dat moment niets, alleen dat het echt te warm was.
Mijn voeten schoven over die muur, doelloos.
Toen, geheel onverwacht, hoop.
Daar, op die muur, koelte!!
En zo zaten we dan ook de rest van de dag, nouja lagen we. Twee paar benen vreemd tegen de muur aan schuifelend, op zoek naar meer van die heerlijke koelte.
Later in de opdracht moesten wel al het werk bij elkaar leggen, en zo kwamen we uit op een woord of meerdere woorden. Vanuit die woorden gingen we verder. Gebonden en Aftasten in mijn geval
De kinderschoentjes kwam ik op uit wegens het binden van veters, en hoe belangrijke ontdekking dat eigenlijk is voor een kind. Toen begon voor mij de opdracht echt te lopen, vooral het kinderlijke ontdekken boeide me, en zo ben ik uitgekomen op bellen. Wat is er nou prachtiger als kind als bellen? Elke bel een eigen wereld van kleur, vervreemding en mijn eigen fantasie.
Voor mij kwam toen toch het einde van dit vak iets te abrupt naar mijn gevoel, ik was net op dreef naar mijn gevoel, dus was het jammer om naar het volgende te gaan. Maar wie weet, ooit. Bellen blijven immers prachtige en facinerende dingen :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten